وقتی از خدا هم خداتریم

می گفت: نباید خانم ها در مراسم روضه آرایش کنند. دیگری هم با تایید و حق به جانب ادامه داد که: بعله! حالا که فکر می کنند مسجد و روضه شده عروسی! هرکس می آید لباس شیک و تیشان فیشان شده! سومی آمد وسط که: خجالتم نمی کشن. اولی دوباره برگشت سر اصل مطلب: برای همین کم آبی و خشکسالی، زله و بلا نازل میشه دیگه! بعد هر سه نفر با هم سر تکان دادند و به حال تمام زن های دنیا افسوس خوردند. 

من به حال خودم افسوس خوردم. به حال زن افسوس خوردم. به حال دختر های جامعه ام افسوس خوردم. من هیچ، من افسوس.

فکر کردم چرا باید یک زن که از خصوصات خلقتش، جلوه گری و نمایش جلوه و کمال خدا در زمین است را محدود کنیم؟ مگر چه ایراد دارد که در مجلس نه، در روضه، در مسجد آرایش کرد. مگر یک رژ لب و خط چشمی که خانم استفاده می کند، آن هم در خلوت نه اش، چه تیری به سمت مردمِ مذهبی ما وارد می کند، که از آن درد می کشند؟ چرا فکر می کنند باید زن را در پستو گذاشت و تماشا کرد؟

زن می تواند جلوه گری کند. زن می تواند در مسجد، در روضه، در عروسی و در هرجایی که خدا حلال کرده، جلوه گری کند. مگر اینکه انسان های مذهبی ما از خدا هم بالاتر باشند. از خدا هم خداتر باشند و برای خودشان برخی لذت ها را تحریم کنند. ناخوداگاه یاد یک آیه می افتم:

یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُواْ لاَ تُحَرِّمُواْ طَیِّبَاتِ مَا أَحَلَّ اللّهُ لَکُمْ»(سوره مائده،آیه87)

ای آنانکه ایمان آوردید چیزهای پاکیزه ای را که خداوند برای شما حلال کرده، حرام نکنید.